Bedankt aan alle volgers!
Ik heb afgelopen maand 787 pagina bezoekers gehad!
Bedankt voor jullie loyaliteit!
zaterdag 30 oktober 2010
Switie Suriname : White beach en spookverhalen
Fawaka!
Dit weekend ben ik White Beach gaan verkennen.
Het is gelegen te Domburg. Het is een mooi strand, waar je kan genieten van zon, zee en water.
We vertrokken gisteren met de jeep. Een vriendin van me waagde zich aan de wilde rit..
Het verkeer in Suriname, daar heb ik denkelijk nog niets over vermeld.
Er zijn geen verkeersregels.. geen borden. De bestuurders rijden links, het stuur staat dus rechts.
Met toeteren en zwaaien onderhandel je op de weg wie er voorrang heeft..levensgevaarlijke toestanden!!
We vertrokken wel een beetje ongerust, want ze had zelf nog niet veel gereden hier.
De weg was lang en er was file.. iedereen heeft zijn loon gekregen deze week, dus er was veel volk op straat.
Dat is wel iets hier, als de mensen hun loon krijgen, zijn de straten drukker, en gaan de mensen uit. Ze gaan dan winkelen voor de rest van de maand.
De wegen zaten dus propvol.. stapsvoet verkeer. We hadden wel plezier in de wagen, met wat muziek en eten, airco, overleefden we het wel!
Op white beach zelf was het heerlijk! Palmbomen, wit strand en water!
Het enige wat we deden was zonnen en genieten van het paradijsje.
In het water zaten wel pyranja's. Je weet wel, van die enge visjes die mensen lastigvallen en kunnen bijten.
Je mocht niet het water in als je wondjes had, want dan verscheuren die visjes je!
Hier gaan de wildste verhalen rond over mensen die verscheurd werden door de beestjes..Geloven doen we ze amper.
Na uren vol gespetter en gezon, begon het opeens te regenen!
Regen, switie regen, wat heb ik je moeten missen!
De regen valt hier trouwens heel erg vreemd. Je ziet de regen een paar meter van je vandaan vallen, terwijl waar je staat het soms helemaal niet gaat regenen. Helaas overviel de regen ons dus wel. Even later stormde het zowaar.
Bliksem, zonder gedonder, paarse wolken en bakken water vielen uit de hemel! Een waar spectakel!
Het regende nog de hele avond lang..
Toen we terug thuis waren, hadden we zulke honger, dat we bijna vergingen..
We besloten dan maar om naar de chinees te gaan en er wat lekkers te halen.
Een rijkelijke tafel gevuld met noedels, broodjes en pindakaas, zuur fruit, toasties.. Niets is zo heerlijk als zelf iets in elkaar steken.
Het was wederom een fijne dag!
Vandaag is het Halloween. Spokenverhalen gaan de ronde en er zijn speciaal enge films in de bioscoop..
De mensen hier geloven trouwens wel in van die spooky dingen.
Een paar weken geleden vertelde iemand me dat er hier achter in de straat een huis is, waar er steeds een baby te horen was. Men is gaan kijken, binnen.
Er was niets te zien.. het huis was zelfs leeg.. Er woonde niemand meer in..
Even later stond het huis te koop. De baby huilt nog steeds..
Niemand waagt zich aan het huis.
Verder is er nog het enge verhaal over een bepaalde weg. Op die weg zou je niet mogen rijden, want er sterft altijd wel iemand.. Het zou een soort van wraakactie zijn van een overleden persoon die er ooit is omgekomen.. Het verhaal zegt dat eender wie zich aan de weg waagt, sterft..
Ik weet niet of het heus klopt, maar ik ga er alvast niet naar toe..
Nu we toch over de overledene bezig zijn.. ( in kader van 1 november), er is hier in Suriname een hele mooie brug. Het mooiste uitzicht wat ik ooit zag, zie je daar.
De brug is enorm hoog en lang. Vaak plegen mensen hier zelfmoord..
Ze springen gewoon van de brug af.. Voor ze het water inkomen zijn ze al gestorven door de druk..
Hoe vreemd is het om te genieten van het mooiste uitzicht ooit, terwijl je weet dat er daar honderden het leven hebben gelaten? Ze zeggen dat de lichtjes van de stad, die je kan zien, de zielen zijn van de doden..
En verder wilde ik nog even meedelen, dat de man, waarvan ik het ongeluk zag, waarbij niemand hielp, overleden is aan zijn verwondingen..
Ik wil hierbij ook even meedelen dat alle overledene in mijn gedachten zijn en wens de familie veel sterkte toe vanuit hier!
Groetjes Sam
Dit weekend ben ik White Beach gaan verkennen.
Het is gelegen te Domburg. Het is een mooi strand, waar je kan genieten van zon, zee en water.
We vertrokken gisteren met de jeep. Een vriendin van me waagde zich aan de wilde rit..
Het verkeer in Suriname, daar heb ik denkelijk nog niets over vermeld.
Er zijn geen verkeersregels.. geen borden. De bestuurders rijden links, het stuur staat dus rechts.
Met toeteren en zwaaien onderhandel je op de weg wie er voorrang heeft..levensgevaarlijke toestanden!!
We vertrokken wel een beetje ongerust, want ze had zelf nog niet veel gereden hier.
De weg was lang en er was file.. iedereen heeft zijn loon gekregen deze week, dus er was veel volk op straat.
Dat is wel iets hier, als de mensen hun loon krijgen, zijn de straten drukker, en gaan de mensen uit. Ze gaan dan winkelen voor de rest van de maand.
De wegen zaten dus propvol.. stapsvoet verkeer. We hadden wel plezier in de wagen, met wat muziek en eten, airco, overleefden we het wel!
Op white beach zelf was het heerlijk! Palmbomen, wit strand en water!
Het enige wat we deden was zonnen en genieten van het paradijsje.
In het water zaten wel pyranja's. Je weet wel, van die enge visjes die mensen lastigvallen en kunnen bijten.
Je mocht niet het water in als je wondjes had, want dan verscheuren die visjes je!
Hier gaan de wildste verhalen rond over mensen die verscheurd werden door de beestjes..Geloven doen we ze amper.
Na uren vol gespetter en gezon, begon het opeens te regenen!
Regen, switie regen, wat heb ik je moeten missen!
De regen valt hier trouwens heel erg vreemd. Je ziet de regen een paar meter van je vandaan vallen, terwijl waar je staat het soms helemaal niet gaat regenen. Helaas overviel de regen ons dus wel. Even later stormde het zowaar.
Bliksem, zonder gedonder, paarse wolken en bakken water vielen uit de hemel! Een waar spectakel!
Het regende nog de hele avond lang..
Toen we terug thuis waren, hadden we zulke honger, dat we bijna vergingen..
We besloten dan maar om naar de chinees te gaan en er wat lekkers te halen.
Een rijkelijke tafel gevuld met noedels, broodjes en pindakaas, zuur fruit, toasties.. Niets is zo heerlijk als zelf iets in elkaar steken.
Het was wederom een fijne dag!
Vandaag is het Halloween. Spokenverhalen gaan de ronde en er zijn speciaal enge films in de bioscoop..
De mensen hier geloven trouwens wel in van die spooky dingen.
Een paar weken geleden vertelde iemand me dat er hier achter in de straat een huis is, waar er steeds een baby te horen was. Men is gaan kijken, binnen.
Er was niets te zien.. het huis was zelfs leeg.. Er woonde niemand meer in..
Even later stond het huis te koop. De baby huilt nog steeds..
Niemand waagt zich aan het huis.
Verder is er nog het enge verhaal over een bepaalde weg. Op die weg zou je niet mogen rijden, want er sterft altijd wel iemand.. Het zou een soort van wraakactie zijn van een overleden persoon die er ooit is omgekomen.. Het verhaal zegt dat eender wie zich aan de weg waagt, sterft..
Ik weet niet of het heus klopt, maar ik ga er alvast niet naar toe..
Nu we toch over de overledene bezig zijn.. ( in kader van 1 november), er is hier in Suriname een hele mooie brug. Het mooiste uitzicht wat ik ooit zag, zie je daar.
De brug is enorm hoog en lang. Vaak plegen mensen hier zelfmoord..
Ze springen gewoon van de brug af.. Voor ze het water inkomen zijn ze al gestorven door de druk..
Hoe vreemd is het om te genieten van het mooiste uitzicht ooit, terwijl je weet dat er daar honderden het leven hebben gelaten? Ze zeggen dat de lichtjes van de stad, die je kan zien, de zielen zijn van de doden..
En verder wilde ik nog even meedelen, dat de man, waarvan ik het ongeluk zag, waarbij niemand hielp, overleden is aan zijn verwondingen..
Ik wil hierbij ook even meedelen dat alle overledene in mijn gedachten zijn en wens de familie veel sterkte toe vanuit hier!
Groetjes Sam
woensdag 27 oktober 2010
Even over nadenken..
Een Surinamer met een hogeschooldiploma krijgt hier per maand ongeveer 300 euro per maand.. ( bijvoorbeeld leerkrachten )
Iemand met een hoger diploma, psycholoog of arts, krijgt er amper 500 euro per maand!
Dat is veel geld hier.. Als je bedenkt dat er voor die hogere opleidingen ook nog eens geloot wordt, er mogen er immers maar 30 per jaar zo een opleiding genieten,.. dan bedenk je maar even hoe goed het leven in ons Vlaanderenland is!!!
Al de rest, taxidrivers, winkelhouders.. verdienen pakken minder!!
Dat is dus bijna de hele bevolking!
Iemand met een hoger diploma, psycholoog of arts, krijgt er amper 500 euro per maand!
Dat is veel geld hier.. Als je bedenkt dat er voor die hogere opleidingen ook nog eens geloot wordt, er mogen er immers maar 30 per jaar zo een opleiding genieten,.. dan bedenk je maar even hoe goed het leven in ons Vlaanderenland is!!!
Al de rest, taxidrivers, winkelhouders.. verdienen pakken minder!!
Dat is dus bijna de hele bevolking!
zaterdag 23 oktober 2010
Hungeree Kill me
Fawaka!
Het weekend is weer volop bezig. Ik kan er maar niet bij, hoe vlug de tijd hier om gaat!
Vanaf Munday ( maandag) gaat de week als een sneltrein voorbij.
Dinsdag ben ik dus naar Blauwgrond geweest!
Blauwgrond heeft verschillende eettentjes. Je kan er alleen Javaans eten. Maar wat een lekkernijen! Sinds ik hier ben heb ik steeds een heimwee naar het Belgische eten.. Maar hir komen de dromen van lekker eten weer naar boven.
Ik hou vooral van Sauto. Dit is een soep met Pomme in, ( aardappelfrietjes, heel dun), sojascheuten,rijst,ei..
Het is echt superlekker en het vult de maag voor maar 3 euro!!!
Woensdag ben ik naar Broki geweest. Hier volgen de buitenlandse stagiaires vooral Salsalessen. Ik heb me nog niet gewaagd aan de wilde pasjes, maar ik kijk er graag naar.
We zitten daar dan vooral te genieten van de verschillende dranken.
Zo is er Zuurzak. Dit is een soort van vruchtendrankje.
Op donderdag gaan we vaak naar Havanna-lounge. Dit is is een soort van lounge waar er vooral de Salsa heerst. De meeste mensen geven er het beste van zichzelf.
Verder kreeg ik van mijn buurman een kokosnoot! Hij had ze al open gedaan en ik mocht zowaar meteen het sap opdrinken. Best wel lekker, alleen een beetje vreemd. Die kokos kan je verder ook opeten.
Het is niet de gekende kokos zoals jullie ze kennen, aan de mooie palmbomen.
Het is een gele vrucht.
Donderdagavond heb ik weer kunnen aanschouwen wat hier zo vaak gebeurd, de onverschilligheid van de maatschappij.
Er was een man tegen een elektriciteitspaal gereden. Mijn taxidriver en ik reden er toevalling langs. NIEMAND was gestopt! Iedereen reed door.
De man zat nog in de auto, met die draden rond zijn auto.
Mijn taxidriver stopte en haalde de man uit de auto. Zijn gezicht hing vol met bloed. Met enkele servetten hebben ze de man wat kunnen opknappen.
Geen politie, geen ambulance. Niets.
Verder zijn de benzineprijzen erg omhoog gegaan.Hiervan waren de mensen verschrokken. Want sinds Meneer Boutersen weer president is, waren er beloftes.
De benzineprijzen zouden dalen, ze zouden samenwerken met Venuzuela.
Niets van dit alles. De prijzen stijgen.
Ook staat de koers weer lekker hoog vanaf gisteren..
In mijn buurt woont er een man. We noemen hem Black. Hij is een arme stakker, die steeds met zijn fietsje door de wijk rijdt.
Hij praat steeds tegen iedereen en slaat frequent praatjes met iedereen die maar wil luisteren.
Hij werkt voor enkele buurtbewoners. Hij gaat dan met zijn riek huisvuil van de zanderige straten keren. De straathonden hadden mijn vuilzakken verscheurd. Heel mijn huisvuil lag verspreid. De lieve man had het allemaal voor me bij elkaar geriekt!
Ik had hem maar een biertje gekocht als dank.
Later die dag zag ik hem weer over de straten gaan. Hij is zo arm.
Hij heeft naar het schijnt ook geen huis.
Ik gaf hem dan maar een broodje met kaas.
' God Bless you' hoorde ik de hele avond lang.
Om even in te pikken op die straathonden, het is echt evrschrikkelijk hier. Hier lopen dus enorm veel van die arme stakkers. Vel over been, op zoek naar wat te eten. Maar sinds ik wel dagelijks mensen zie die arm zijn, geef ik liever hen de restjes die ik produceer dan ze aan de honden te geven. Dit is erg, maar een mens staat nog net iets hoger dan een hond.
Verder ga ik binnenkort naar de christelijke kerk! Dit is een viering van tien uur tot 1 uur!
Er wordt gezongen en gevierd. Het zal een waar schouwspel zijn, dat ik zeker niet wil missen! Ik zal vooral foto's maken voor jullie.
Ik zit nu in de zon, de warmte begint te wennen. Ik kan nu al slapen zonder airco.
De muggen blijven wonderbaarlijk weg.. Misschien hebben ze de boodschap nu begrepen!
Tot de volgende keer, mi Gudu's xxx
Het weekend is weer volop bezig. Ik kan er maar niet bij, hoe vlug de tijd hier om gaat!
Vanaf Munday ( maandag) gaat de week als een sneltrein voorbij.
Dinsdag ben ik dus naar Blauwgrond geweest!
Blauwgrond heeft verschillende eettentjes. Je kan er alleen Javaans eten. Maar wat een lekkernijen! Sinds ik hier ben heb ik steeds een heimwee naar het Belgische eten.. Maar hir komen de dromen van lekker eten weer naar boven.
Ik hou vooral van Sauto. Dit is een soep met Pomme in, ( aardappelfrietjes, heel dun), sojascheuten,rijst,ei..
Het is echt superlekker en het vult de maag voor maar 3 euro!!!
Woensdag ben ik naar Broki geweest. Hier volgen de buitenlandse stagiaires vooral Salsalessen. Ik heb me nog niet gewaagd aan de wilde pasjes, maar ik kijk er graag naar.
We zitten daar dan vooral te genieten van de verschillende dranken.
Zo is er Zuurzak. Dit is een soort van vruchtendrankje.
Op donderdag gaan we vaak naar Havanna-lounge. Dit is is een soort van lounge waar er vooral de Salsa heerst. De meeste mensen geven er het beste van zichzelf.
Verder kreeg ik van mijn buurman een kokosnoot! Hij had ze al open gedaan en ik mocht zowaar meteen het sap opdrinken. Best wel lekker, alleen een beetje vreemd. Die kokos kan je verder ook opeten.
Het is niet de gekende kokos zoals jullie ze kennen, aan de mooie palmbomen.
Het is een gele vrucht.
Donderdagavond heb ik weer kunnen aanschouwen wat hier zo vaak gebeurd, de onverschilligheid van de maatschappij.
Er was een man tegen een elektriciteitspaal gereden. Mijn taxidriver en ik reden er toevalling langs. NIEMAND was gestopt! Iedereen reed door.
De man zat nog in de auto, met die draden rond zijn auto.
Mijn taxidriver stopte en haalde de man uit de auto. Zijn gezicht hing vol met bloed. Met enkele servetten hebben ze de man wat kunnen opknappen.
Geen politie, geen ambulance. Niets.
Verder zijn de benzineprijzen erg omhoog gegaan.Hiervan waren de mensen verschrokken. Want sinds Meneer Boutersen weer president is, waren er beloftes.
De benzineprijzen zouden dalen, ze zouden samenwerken met Venuzuela.
Niets van dit alles. De prijzen stijgen.
Ook staat de koers weer lekker hoog vanaf gisteren..
In mijn buurt woont er een man. We noemen hem Black. Hij is een arme stakker, die steeds met zijn fietsje door de wijk rijdt.
Hij praat steeds tegen iedereen en slaat frequent praatjes met iedereen die maar wil luisteren.
Hij werkt voor enkele buurtbewoners. Hij gaat dan met zijn riek huisvuil van de zanderige straten keren. De straathonden hadden mijn vuilzakken verscheurd. Heel mijn huisvuil lag verspreid. De lieve man had het allemaal voor me bij elkaar geriekt!
Ik had hem maar een biertje gekocht als dank.
Later die dag zag ik hem weer over de straten gaan. Hij is zo arm.
Hij heeft naar het schijnt ook geen huis.
Ik gaf hem dan maar een broodje met kaas.
' God Bless you' hoorde ik de hele avond lang.
Om even in te pikken op die straathonden, het is echt evrschrikkelijk hier. Hier lopen dus enorm veel van die arme stakkers. Vel over been, op zoek naar wat te eten. Maar sinds ik wel dagelijks mensen zie die arm zijn, geef ik liever hen de restjes die ik produceer dan ze aan de honden te geven. Dit is erg, maar een mens staat nog net iets hoger dan een hond.
Verder ga ik binnenkort naar de christelijke kerk! Dit is een viering van tien uur tot 1 uur!
Er wordt gezongen en gevierd. Het zal een waar schouwspel zijn, dat ik zeker niet wil missen! Ik zal vooral foto's maken voor jullie.
Ik zit nu in de zon, de warmte begint te wennen. Ik kan nu al slapen zonder airco.
De muggen blijven wonderbaarlijk weg.. Misschien hebben ze de boodschap nu begrepen!
Tot de volgende keer, mi Gudu's xxx
dinsdag 19 oktober 2010
Jab Tak sans, tab taras ( Zolang er leven is, is er hoop)
Fawaka Di Belgen,
Het weekend is alweer afgelopen.. een nieuwe werkweek lacht me toe.
Maandagochtend kreeg ik zo waar 9 dossiers toegestopt gekregen, die ik mocht analyseren.
Analyseren, dat wil zeggen dat ik wat informatie krijg, en van daaruit het probleem, de oorzaken en de adviezen moet voorbereiden.
Ik heb de helft van die dossiers lekker doorgeschoven naar een andere stagiaire, want had er zelf ook nog twee extra te doen!
Het is wel echt super intressant om die dossiers te analyseren. Uiteindelijk gaat het om echte mensen, kinderen, verhalen..
Ik heb dan ook de hele dag die dossiers bestudeerd en heb ze uiteindelijk af gekregen.
Vandaag hadden we vergadering waarin ik twee dossiers moest presenteren.
Ik leg dan kort de situatie uit van de clïent en ik vertel wat ik denk dat er moet gebeuren met die clïent.
De uitwerking van die dossiers moeten we ook zelf allemaal doen. Als er bv. huisbezoeken gedaan moeten worden om meer inzicht te krijgen in het probleem, gaan we op huisbezoek.
De huisbezoeken staan gepland in november, dus moet ik nog even wachten.
Ik vind het zo waar een grote verantwoordelijkheid om zelf zo een dossier te bestuderen en de aanpak te formuleren.
Je moet voorzichtig te werk gaan en de omgeving van het kind goed bestuderen en observeren.
Het is altijd leuk als je de clïenten dan na een tijd ziet verbeteren of dat het goed gaat, net omdat je er zo veel werk in hebt gestoken.
Verder heb ik gisteren de schrik van men leven gehad. Ik moest even de Taxi nemen naar de winkel.
De Taxidrivr begon hevig te discussieren met een andere persoon , die voorbij liep.
Opeens haalt hij zo waar een revolver uit zijn zak.
Ik dacht " Wat krijgen we nu!".
Gelukkig was het maar een dreigement. Ik voelde me helemaal niet goed. De Taxidriver stelde me gerust en toonde dat er geen KOGELS inzaten.
Maar er lagen wel kogels in een zakje erlangs.
Het is misschien wel veilig aan een kant, maar zeker onnodig !
Ook, In de winkels hoef je letterlijk niets te doen. De mensen daar pakken alles voor je in, brengen het naar je wagen en rijden de kar terug.. Ik voelde me eventjes vol schaamte, maar ze stonden er op om het zelf te doen. Handig;-).
De Surinamers , zijn verder heel creatief! Een Carwash is bijvoorbeeld een houten hutje waar een Jerrycan met water staat en enkele bekertjes!
Ook zijn ze creatief met huisvuil. Waar in België al lang niet meer gestookt mag worden, wordt het hier bijna dagelijk gewoon op straat in brand gestoken. Alles! Plastiek, karton,..
Sorteren kennen ze hier dus niet.
Ik steek alles gewoon in mijn vuilzakje. Maar inderdaad, als ik arm was, en geen geld heb om die zakken te kopen, zou ik ze ook wel in brand steken!
Elke dag als ik naar het werk wandel, ja mensen, ik wandel vanaf nu dagelijks een uur naar het werk en terug, kom ik een meisje tegen. Ze is heel mager en heel klein. Ze veegt de straat ( lees: zand voor hun houten krotje). Ze draagt altijd hetzelfde groene t -shirt, een te groot t-shirt. Geen broekje, niks.
Om zeven uur, elke dag, staat ze daar te vegen in die hitte. Ze gaat niet naar shcool. Ze kijkt elke dag toe hoe de andere kinderen, de rijkere kinderen, in hun mooie hemdjes naar school wandelen. Ze moet thuisblijven om te vegen, poetsen, werken. Ik schat haat zo een acht jaar. Ze lacht ALTIJD . Ik heb besloten om haar boterhammetjes te maken en ze dagelijks af te geven.
Ze zwaait steeds naar me, als ik terug kom van het werk..
Tot slot, vanavond ga ik naar Blauwgrond met Ynke en Myrna. Dit is ook een soort wijk, zoals Bloemendaal, waar ik verblijf.
We zullen er Havaans gaan eten!
Dikke kussen aan jullie allen;-) xx
Het weekend is alweer afgelopen.. een nieuwe werkweek lacht me toe.
Maandagochtend kreeg ik zo waar 9 dossiers toegestopt gekregen, die ik mocht analyseren.
Analyseren, dat wil zeggen dat ik wat informatie krijg, en van daaruit het probleem, de oorzaken en de adviezen moet voorbereiden.
Ik heb de helft van die dossiers lekker doorgeschoven naar een andere stagiaire, want had er zelf ook nog twee extra te doen!
Het is wel echt super intressant om die dossiers te analyseren. Uiteindelijk gaat het om echte mensen, kinderen, verhalen..
Ik heb dan ook de hele dag die dossiers bestudeerd en heb ze uiteindelijk af gekregen.
Vandaag hadden we vergadering waarin ik twee dossiers moest presenteren.
Ik leg dan kort de situatie uit van de clïent en ik vertel wat ik denk dat er moet gebeuren met die clïent.
De uitwerking van die dossiers moeten we ook zelf allemaal doen. Als er bv. huisbezoeken gedaan moeten worden om meer inzicht te krijgen in het probleem, gaan we op huisbezoek.
De huisbezoeken staan gepland in november, dus moet ik nog even wachten.
Ik vind het zo waar een grote verantwoordelijkheid om zelf zo een dossier te bestuderen en de aanpak te formuleren.
Je moet voorzichtig te werk gaan en de omgeving van het kind goed bestuderen en observeren.
Het is altijd leuk als je de clïenten dan na een tijd ziet verbeteren of dat het goed gaat, net omdat je er zo veel werk in hebt gestoken.
Verder heb ik gisteren de schrik van men leven gehad. Ik moest even de Taxi nemen naar de winkel.
De Taxidrivr begon hevig te discussieren met een andere persoon , die voorbij liep.
Opeens haalt hij zo waar een revolver uit zijn zak.
Ik dacht " Wat krijgen we nu!".
Gelukkig was het maar een dreigement. Ik voelde me helemaal niet goed. De Taxidriver stelde me gerust en toonde dat er geen KOGELS inzaten.
Maar er lagen wel kogels in een zakje erlangs.
Het is misschien wel veilig aan een kant, maar zeker onnodig !
Ook, In de winkels hoef je letterlijk niets te doen. De mensen daar pakken alles voor je in, brengen het naar je wagen en rijden de kar terug.. Ik voelde me eventjes vol schaamte, maar ze stonden er op om het zelf te doen. Handig;-).
De Surinamers , zijn verder heel creatief! Een Carwash is bijvoorbeeld een houten hutje waar een Jerrycan met water staat en enkele bekertjes!
Ook zijn ze creatief met huisvuil. Waar in België al lang niet meer gestookt mag worden, wordt het hier bijna dagelijk gewoon op straat in brand gestoken. Alles! Plastiek, karton,..
Sorteren kennen ze hier dus niet.
Ik steek alles gewoon in mijn vuilzakje. Maar inderdaad, als ik arm was, en geen geld heb om die zakken te kopen, zou ik ze ook wel in brand steken!
Elke dag als ik naar het werk wandel, ja mensen, ik wandel vanaf nu dagelijks een uur naar het werk en terug, kom ik een meisje tegen. Ze is heel mager en heel klein. Ze veegt de straat ( lees: zand voor hun houten krotje). Ze draagt altijd hetzelfde groene t -shirt, een te groot t-shirt. Geen broekje, niks.
Om zeven uur, elke dag, staat ze daar te vegen in die hitte. Ze gaat niet naar shcool. Ze kijkt elke dag toe hoe de andere kinderen, de rijkere kinderen, in hun mooie hemdjes naar school wandelen. Ze moet thuisblijven om te vegen, poetsen, werken. Ik schat haat zo een acht jaar. Ze lacht ALTIJD . Ik heb besloten om haar boterhammetjes te maken en ze dagelijks af te geven.
Ze zwaait steeds naar me, als ik terug kom van het werk..
Tot slot, vanavond ga ik naar Blauwgrond met Ynke en Myrna. Dit is ook een soort wijk, zoals Bloemendaal, waar ik verblijf.
We zullen er Havaans gaan eten!
Dikke kussen aan jullie allen;-) xx
vrijdag 15 oktober 2010
Week Drie
Hallo !
Een kort verslagje van deze week!
Op het werk heb ik deze week enkele intakegesprekken gehouden.
Het valt me op hoe weinig de plaatselijke bevolking geïnformeerd is over bepaalde zaken.
Zo kwam er een mevrouw zich aanmelden met haar kind van drie. Ik zag al in 1 oogopslag dat het kind het syndroom van down heeft.
De uiterlijke kenmerken zijn sprekend.
Ze kwam hulp zoeken omdat haar kind nog niet kan praten.
Ze wist wel dat het kind het syndroom heeft, maar ze begreep niet wat de gevolgen zijn. Ze dacht dat het louter iets in het bloed was.
Doordat ze zo slecht geïnformeerd was over het syndroom van down, toen het kind de diagnose kreeg, heeft ze helemaal geen aangepaste opvoeding kunnen verlenen.
Met andere woorden, het kind kan nu geen "mama" zeggen, en zegt dus helemaal niets, het kind is nog meer achter dan hoort..
Nu kunnen wij op het MOB de testen doen, om het kind te stimuleren in de spraak..
Het is moeilijk om dan tegen die mama te vertellen wat het syndroom van down inhoudt, dat het niet iets is wat weg gaat, en dat het kind altijd mentaal achter zal ijn..
Die intakegesprekken zijn altijd wel spannend, omdat het soms moeilijk is om de ouders te bergijpen.
Zo had een collega stagiaire van me een intake met een mevrouw die geen Nederlands kon, ze kwam uit diep Suriname, en de taxi chauffeur van die vrouw ging even vertalen..
Op die manier kan er belangrijke informatie verkeerd overkomen en weten we nooit zeker wat de mevrouw allemaal vertelde!
Verder hadden we een training in verband met gedrag, dit duurde zo een kleine vier uur, best vermoeiend in die hitte..
Het dagelijkse leven gaat zijn gewone gangetje.
Het meest aangrijpende deze week vond ik het verhaal van een taxi chauffeur die me vaak wegbrengt. Zijn broer werd vermoord, zo even een straat verder dan de mijne.
Hij werd met twee stenen in de nek gekapt, weggesleept in het veld, geen haan die er naar kraaide.
de reden van de moord was omdat de broer zijn vrouw had geslagen..
Politie heb ik hier nog nooit gezien.
Ik zie in mijn wijk de ergste gevallen. Zwervers, lijmsnuivers, straatvechters, de armste der armen, drugsverslaafden..
Het weekend staat voor de deur, dat wil zeggen dat iedereen gaat feesten hier. Als de mensne hier hun loon krijgen, is het in het weekend feest! 1 keer per maand gaan ze dan de boel op stelten zetten.
Ik houd het verder rustig dit weekend, en plan een rustig weekend in, waar ik wat opdrachten en dossiers ga afwerken.
Het weer is nog steeds te warm! Maar heb toch al kunnen genieten van enkele hevige regenvallen!
Ik geniet elke dag van het leven in Suriname, met de harde, maar ook de fijne momenten!
Het is een land waar ik men hart alvast aan verloren heb.
Geen nood, ik kom zeker terug naar België..
Vele groeten, Vanuit Suri x
Een kort verslagje van deze week!
Op het werk heb ik deze week enkele intakegesprekken gehouden.
Het valt me op hoe weinig de plaatselijke bevolking geïnformeerd is over bepaalde zaken.
Zo kwam er een mevrouw zich aanmelden met haar kind van drie. Ik zag al in 1 oogopslag dat het kind het syndroom van down heeft.
De uiterlijke kenmerken zijn sprekend.
Ze kwam hulp zoeken omdat haar kind nog niet kan praten.
Ze wist wel dat het kind het syndroom heeft, maar ze begreep niet wat de gevolgen zijn. Ze dacht dat het louter iets in het bloed was.
Doordat ze zo slecht geïnformeerd was over het syndroom van down, toen het kind de diagnose kreeg, heeft ze helemaal geen aangepaste opvoeding kunnen verlenen.
Met andere woorden, het kind kan nu geen "mama" zeggen, en zegt dus helemaal niets, het kind is nog meer achter dan hoort..
Nu kunnen wij op het MOB de testen doen, om het kind te stimuleren in de spraak..
Het is moeilijk om dan tegen die mama te vertellen wat het syndroom van down inhoudt, dat het niet iets is wat weg gaat, en dat het kind altijd mentaal achter zal ijn..
Die intakegesprekken zijn altijd wel spannend, omdat het soms moeilijk is om de ouders te bergijpen.
Zo had een collega stagiaire van me een intake met een mevrouw die geen Nederlands kon, ze kwam uit diep Suriname, en de taxi chauffeur van die vrouw ging even vertalen..
Op die manier kan er belangrijke informatie verkeerd overkomen en weten we nooit zeker wat de mevrouw allemaal vertelde!
Verder hadden we een training in verband met gedrag, dit duurde zo een kleine vier uur, best vermoeiend in die hitte..
Het dagelijkse leven gaat zijn gewone gangetje.
Het meest aangrijpende deze week vond ik het verhaal van een taxi chauffeur die me vaak wegbrengt. Zijn broer werd vermoord, zo even een straat verder dan de mijne.
Hij werd met twee stenen in de nek gekapt, weggesleept in het veld, geen haan die er naar kraaide.
de reden van de moord was omdat de broer zijn vrouw had geslagen..
Politie heb ik hier nog nooit gezien.
Ik zie in mijn wijk de ergste gevallen. Zwervers, lijmsnuivers, straatvechters, de armste der armen, drugsverslaafden..
Het weekend staat voor de deur, dat wil zeggen dat iedereen gaat feesten hier. Als de mensne hier hun loon krijgen, is het in het weekend feest! 1 keer per maand gaan ze dan de boel op stelten zetten.
Ik houd het verder rustig dit weekend, en plan een rustig weekend in, waar ik wat opdrachten en dossiers ga afwerken.
Het weer is nog steeds te warm! Maar heb toch al kunnen genieten van enkele hevige regenvallen!
Ik geniet elke dag van het leven in Suriname, met de harde, maar ook de fijne momenten!
Het is een land waar ik men hart alvast aan verloren heb.
Geen nood, ik kom zeker terug naar België..
Vele groeten, Vanuit Suri x
maandag 11 oktober 2010
Extraatje voor de mama
Lieve mama,
Ik eet wel degelijk weer vlees!
Zie op de foto, het is echt echt echt!
Het vegetarische leven stopt van hier af aan.. te weinig vleesvervangers hier, en is niet zo gezond;-).
Ik eet wel degelijk weer vlees!
Zie op de foto, het is echt echt echt!
Het vegetarische leven stopt van hier af aan.. te weinig vleesvervangers hier, en is niet zo gezond;-).
Tussendoortje
Hallo !
Vandaag had ik een zeer goede dag op het werk.
Naar aanleiding van het vele werk, mocht ik vandaag een intakegesprek doen met een ouder. Helemaal alleen!
Ik had dan ook helemaal geen stress, want als het werk serieus begint te worden, blijf ik alsnog serieus.
De moeder van het kind kon me duidelijk verstaan, en alles verliep dan ook prima.
Vandaag heb ik dan gewerkt aan mijn eerste dossier. Alle gegevens verzameld, verslagje gemaakt en een afspraak gemaakt met andere collega's.
Ik voelde me best trots, met men roze mapje, lopend door de gangen.
Het is best grappig hoe hier alles verloopt.
Ik had dus geen pen op zak en vroeg aan de dame van de balie of ik er éentje mocht lenen. Ze belde meteen iemand op en even later was ik in het bezit van een blauwe bickpen!
Dt was natuurlijk niet de bedoeling, maar ik vond het best wel aangenaam.
Die mevrouw van de balie, daar sla ik geregeld een praatje mee, ze is echt een hele lieve mevrouw.
Ik heb ook keniss gemaakt met enkele testen die er gedaan worden op de kinderen, om IQ en dergelijke te testen.
Het is allemaal heel erg doordacht en het zijn goede methodieken, die ze hier hanteren.
Morgen zal ik dan ook mijn cliënt van vandaag voorleggen aan het team, best wel iets spannends, want het team bestaat uit erg veel mensen.
Ik ga dan ook met dit meisje werken en haar ouders, en in tussentijd zijn er nog andere cliënten ook.
Gisteren ben ik naar overbridge geweest. Dit is een eilandje waar je letterlijk niks doet. Het is er zo mooi, het staat vol palmbomen, een helder water, de zon, het strand, hangmatten..Er was eten en drinken in overvloed, ik waande me in het paradijs. Zet Samira een dag op zo een plek en het resultaat is een bruine Samira, lichtjes zwart aangebakken.
Het is zo erg, dat niemand meer langs me op de foto wil staan, want dan valt op hoe wit de anderen wel niet zijn!
Toen ik vandaag thuiskwam van het werk kreeg ik weer een minder prettige kant te zien..
Het had erg geregend vandaag en heel men huis is onder water! Raar, want de vensters waren dicht!
Met andere woorden, het lekt hier gezellig binnen.
Buiten dat ik bijna op men rug viel, was alles gewoon onder water!
Ik had net de was gedaan, handddoeken hingen nog te drogen op stoelen,..
Ik kan dus helemaal opnieuw beginnen!
Ook zijn er hier geen dweilen,..
Verder heb ik dan de was gedaan.. De was, dat is ook een hele belevenis.
Er is dus een machine, op stroom.. Maar het werkt alleen op koud water!
Het is een soort van trommel dat draait, natuurlijk, maar het installeren voor gebruik is een hele karwei. Ik moet kabels veranderen, omzetten, afvoeren zoeken en uit elkaar halen.. Je moet er bij blijven staan, want als je even niet op let, begint het machien helemaal opnieuw te draaien!
Men jeansbroeken voelen aan als karton en het strijkijzer is er eentje uit de jaren stilletjes, als je het mij vraagt! Creativiteit alom hier!
Verder heb ik nog een ode aan de muggen die me ' s nachts wakker houden, dat ik graag met jullie wil delen.. Het klinkt misschien absurd, maar ik werd zo wakker gehouden ' s nachts dat ik ter plekke een gedicht heb verzonnen, waardoor ik wel in slaap viel.. Misschien ook leuk voor jullie, het geeft een idee hoe vreselijk de muggen hier zijn!
Aanschouw en geniet!
Beste muggen..
Ik lig nu al uren te draaien in mijn bed,
het is jullie schuld, dus opgelet!
Ik moet erg krabben en heb super veel jeuk,
het is afgrijselijk, en gewoon niet meer leuk!
Misschien vinden jullie mijn bloed wel zoet,
maar Belgische meisjes prikken, dat is iets wat niet moet!
Gelieve een ander slachtachtoffer uit te kiezen,
verlaat mijn kamer, pak jullie biezen!
Mijn benen staan rood en helemaal dik,
Door jullie veelzijdig en genadeloos geprik!
Ik heb nu ook echt alles al geprobeerd: "prik-en-weg", zalfs en muggengel,
maar werken doet het niet en helemaal niet snel!
Ik heb ' s morgens slaap tekort en helemaal geen fut,
dus ga ik beginnen met het grote geschut!
Giftige gassen gaat jullie verwelkomen,
ik weet nog niet wat, maar het zal dodelijk zijn doel lonen!
Vaarwel muggen, het is nu echt voorbij,
hopelijk keert vanaf nu het tij!
Groeten vanuit Para!! x
Vandaag had ik een zeer goede dag op het werk.
Naar aanleiding van het vele werk, mocht ik vandaag een intakegesprek doen met een ouder. Helemaal alleen!
Ik had dan ook helemaal geen stress, want als het werk serieus begint te worden, blijf ik alsnog serieus.
De moeder van het kind kon me duidelijk verstaan, en alles verliep dan ook prima.
Vandaag heb ik dan gewerkt aan mijn eerste dossier. Alle gegevens verzameld, verslagje gemaakt en een afspraak gemaakt met andere collega's.
Ik voelde me best trots, met men roze mapje, lopend door de gangen.
Het is best grappig hoe hier alles verloopt.
Ik had dus geen pen op zak en vroeg aan de dame van de balie of ik er éentje mocht lenen. Ze belde meteen iemand op en even later was ik in het bezit van een blauwe bickpen!
Dt was natuurlijk niet de bedoeling, maar ik vond het best wel aangenaam.
Die mevrouw van de balie, daar sla ik geregeld een praatje mee, ze is echt een hele lieve mevrouw.
Ik heb ook keniss gemaakt met enkele testen die er gedaan worden op de kinderen, om IQ en dergelijke te testen.
Het is allemaal heel erg doordacht en het zijn goede methodieken, die ze hier hanteren.
Morgen zal ik dan ook mijn cliënt van vandaag voorleggen aan het team, best wel iets spannends, want het team bestaat uit erg veel mensen.
Ik ga dan ook met dit meisje werken en haar ouders, en in tussentijd zijn er nog andere cliënten ook.
Gisteren ben ik naar overbridge geweest. Dit is een eilandje waar je letterlijk niks doet. Het is er zo mooi, het staat vol palmbomen, een helder water, de zon, het strand, hangmatten..Er was eten en drinken in overvloed, ik waande me in het paradijs. Zet Samira een dag op zo een plek en het resultaat is een bruine Samira, lichtjes zwart aangebakken.
Het is zo erg, dat niemand meer langs me op de foto wil staan, want dan valt op hoe wit de anderen wel niet zijn!
Toen ik vandaag thuiskwam van het werk kreeg ik weer een minder prettige kant te zien..
Het had erg geregend vandaag en heel men huis is onder water! Raar, want de vensters waren dicht!
Met andere woorden, het lekt hier gezellig binnen.
Buiten dat ik bijna op men rug viel, was alles gewoon onder water!
Ik had net de was gedaan, handddoeken hingen nog te drogen op stoelen,..
Ik kan dus helemaal opnieuw beginnen!
Ook zijn er hier geen dweilen,..
Verder heb ik dan de was gedaan.. De was, dat is ook een hele belevenis.
Er is dus een machine, op stroom.. Maar het werkt alleen op koud water!
Het is een soort van trommel dat draait, natuurlijk, maar het installeren voor gebruik is een hele karwei. Ik moet kabels veranderen, omzetten, afvoeren zoeken en uit elkaar halen.. Je moet er bij blijven staan, want als je even niet op let, begint het machien helemaal opnieuw te draaien!
Men jeansbroeken voelen aan als karton en het strijkijzer is er eentje uit de jaren stilletjes, als je het mij vraagt! Creativiteit alom hier!
Verder heb ik nog een ode aan de muggen die me ' s nachts wakker houden, dat ik graag met jullie wil delen.. Het klinkt misschien absurd, maar ik werd zo wakker gehouden ' s nachts dat ik ter plekke een gedicht heb verzonnen, waardoor ik wel in slaap viel.. Misschien ook leuk voor jullie, het geeft een idee hoe vreselijk de muggen hier zijn!
Aanschouw en geniet!
Beste muggen..
Ik lig nu al uren te draaien in mijn bed,
het is jullie schuld, dus opgelet!
Ik moet erg krabben en heb super veel jeuk,
het is afgrijselijk, en gewoon niet meer leuk!
Misschien vinden jullie mijn bloed wel zoet,
maar Belgische meisjes prikken, dat is iets wat niet moet!
Gelieve een ander slachtachtoffer uit te kiezen,
verlaat mijn kamer, pak jullie biezen!
Mijn benen staan rood en helemaal dik,
Door jullie veelzijdig en genadeloos geprik!
Ik heb nu ook echt alles al geprobeerd: "prik-en-weg", zalfs en muggengel,
maar werken doet het niet en helemaal niet snel!
Ik heb ' s morgens slaap tekort en helemaal geen fut,
dus ga ik beginnen met het grote geschut!
Giftige gassen gaat jullie verwelkomen,
ik weet nog niet wat, maar het zal dodelijk zijn doel lonen!
Vaarwel muggen, het is nu echt voorbij,
hopelijk keert vanaf nu het tij!
Groeten vanuit Para!! x
vrijdag 8 oktober 2010
Week 2
Hallo ,
Er is alweer een week voorbij gevlogen!
Deze week heb ik vooral meer inzicht gekregen in de werking van het M.O.B. ( medisch opvoedkundig bureau).
Ik heb de indruk dat er veel plannen zijn, om ouders, kinderen,groepen te bereiken, maar de uitvoering ervan loopt moeilijk. Er zijn geen middelen, te weinig personeel,transport.. om de vele dromen waar te maken.
Ik heb dan ook besloten en voorgesteld om op te nemen, hetgene wat voor hen onmogelijk lijkt.
Met zo weinig mogelijk middelen grote groepen, mensen bereiken.
Concreet ga ik me bezig houden met jongeren met gedragsproblemen en ga groepssessies uitwerken.
Ook zal ik vanaf volgende week al zelfstandig werken en alleen intakegesprekken houden, omdat er te veel werk is, en het personeel het niet kan dragen.
Het is wel allemaal heel spannend, en vooral een goede leerschool.
Het is mooi om echt iets te kunnen bereiken hier, waar in België alles zo mooi voor handen ligt.
Ik kom hier kinderen tegen met allerlei problemen, in gedrag, in ontwikkeling en opvoeding. Doch zijn er bovenop die problemen de omstandigheden, die miniem zijn. Sommige onder hen hebben schimmel op hun hoofd, benen, tenen, dragen te grote kleren, komen uit achtergestelde gezinnen. Die te grote kleren lijkt nu iets kleins. Maar als je een week een kind hebt geobserveerd waar zijn broekje van uit valt, dan is dat erg. Maar je mag hier geen medelijden hebben met de kinderen, anders kan je ze niet helpen.
In Suriname zijn 'vaders' de grote afwezigheden.
Moeder en kind komen vaak met oma of alleen.
Ze wonen dan ook nog eens met zen achten in een huis met maar drie kamers.
De huisbezoeken zal ik ook gaan doen, ik ben best nieuwsgierig.
Ik voel me nuttig en probeer allerlei dingen op poten te zetten hier, zonder hen op de tenen te trappen. Dat laatste is best moeilijk, want ze werken al jaren hetzelfde.
Ook de regering wil nog niet mee, wat het allemaal moeilijker maakt.
Verder heb ik deze week een bezoekje gebracht aan de Palmentuin, een mooi parkje, waar dus logischerwijs palmbomen staan.
Er staat in het begin van het park een beeldje, dat me deed denken aan 'Manneke pis' te Brussel.
Het schrijnende verhaal achter dit beeldje was minder.
Het was een eerbetoon van een vader aan zijn kind, dat gestikt is in de diepvries, als waarschuwing voor alle ouders van Suriname.
Verder ben ik Chinees gaan eten, met de vrienden, ter gelegenheid van een verjaardag. Het Chinese eten bevalt me tot nog toe het beste hier.
Ik heb eindelijk vegetarisch kunnen eten, zoals Tow foe ( tofu ) en er waren echte groenten, zoals bloemkool, prei..
De rijst, die ik nu al twee weken eet, begint me de oren uit te komen.
Aardappelen heb ik zelden gezien, en dan nog eens in een gebrekkige versie van de onze.
Verder staat er voor morgen een bezoekje aan een echt Surinaams gezin, met eten op het programma. Zondag ga ik naar Overbridge, in het binnenland.
Het zal ook weer een boottocht zijn, om er te geraken, weer een busje.
Het leven hier is zo anders dan in België. Het leven is hier hard en hoe meer ik hier ben en praat met de bevolking, hoe meer er duideljk wordt.
De geschiedenis, die teert. Er zijn hier mensen die leven met wrok, over de slaventijd, over de plantagetijd, over de Nederlanders.
Het cynische van dit alles is dat de Surinaamse bevolking de Nederlanders diensten bewijst. Ze brengen ze met de taxi overal, daar leven ze van, ze houden winkels open voor toeristen,.
De mensen in de armste wijken zijn vriendelijk, de mensen in de stad ontlopen je.
Ik zie hoe de mensen hier mee willen met de tijd, maar er veel te weinig middelen zijn.
Op het werk bijvoorbeeld hebben we iemand leren werken met de computer, ze heeft nu ook een mailadres..
Je vraagt je af wat we kunnen leren van mensen in deze omstandigheden. Wij bezitten de theorie, de kennis, de vaardigheden, maar zij kennen de praktijk.
Het is de bedoeling dat we van elkaar leren.
Aan allen die dachten dat er in Suriname Nederlands de gesproken taal is, u heeft het fout.
Hieronder een lijstje met Surinaams:
- Goedendag : Fa Waka!
- Goed/okee : A boeng
- Ik wil naar de supermarkt gaan: I wang go to Supermarket
- Ik heb honger: Hungeree Kill Me
- Ik ga slapen: Me o go sribie
- Tot morgen: Tamara
- Luister eens: Lok o Me
Vele groeten uit para! x
Er is alweer een week voorbij gevlogen!
Deze week heb ik vooral meer inzicht gekregen in de werking van het M.O.B. ( medisch opvoedkundig bureau).
Ik heb de indruk dat er veel plannen zijn, om ouders, kinderen,groepen te bereiken, maar de uitvoering ervan loopt moeilijk. Er zijn geen middelen, te weinig personeel,transport.. om de vele dromen waar te maken.
Ik heb dan ook besloten en voorgesteld om op te nemen, hetgene wat voor hen onmogelijk lijkt.
Met zo weinig mogelijk middelen grote groepen, mensen bereiken.
Concreet ga ik me bezig houden met jongeren met gedragsproblemen en ga groepssessies uitwerken.
Ook zal ik vanaf volgende week al zelfstandig werken en alleen intakegesprekken houden, omdat er te veel werk is, en het personeel het niet kan dragen.
Het is wel allemaal heel spannend, en vooral een goede leerschool.
Het is mooi om echt iets te kunnen bereiken hier, waar in België alles zo mooi voor handen ligt.
Ik kom hier kinderen tegen met allerlei problemen, in gedrag, in ontwikkeling en opvoeding. Doch zijn er bovenop die problemen de omstandigheden, die miniem zijn. Sommige onder hen hebben schimmel op hun hoofd, benen, tenen, dragen te grote kleren, komen uit achtergestelde gezinnen. Die te grote kleren lijkt nu iets kleins. Maar als je een week een kind hebt geobserveerd waar zijn broekje van uit valt, dan is dat erg. Maar je mag hier geen medelijden hebben met de kinderen, anders kan je ze niet helpen.
In Suriname zijn 'vaders' de grote afwezigheden.
Moeder en kind komen vaak met oma of alleen.
Ze wonen dan ook nog eens met zen achten in een huis met maar drie kamers.
De huisbezoeken zal ik ook gaan doen, ik ben best nieuwsgierig.
Ik voel me nuttig en probeer allerlei dingen op poten te zetten hier, zonder hen op de tenen te trappen. Dat laatste is best moeilijk, want ze werken al jaren hetzelfde.
Ook de regering wil nog niet mee, wat het allemaal moeilijker maakt.
Verder heb ik deze week een bezoekje gebracht aan de Palmentuin, een mooi parkje, waar dus logischerwijs palmbomen staan.
Er staat in het begin van het park een beeldje, dat me deed denken aan 'Manneke pis' te Brussel.
Het schrijnende verhaal achter dit beeldje was minder.
Het was een eerbetoon van een vader aan zijn kind, dat gestikt is in de diepvries, als waarschuwing voor alle ouders van Suriname.
Verder ben ik Chinees gaan eten, met de vrienden, ter gelegenheid van een verjaardag. Het Chinese eten bevalt me tot nog toe het beste hier.
Ik heb eindelijk vegetarisch kunnen eten, zoals Tow foe ( tofu ) en er waren echte groenten, zoals bloemkool, prei..
De rijst, die ik nu al twee weken eet, begint me de oren uit te komen.
Aardappelen heb ik zelden gezien, en dan nog eens in een gebrekkige versie van de onze.
Verder staat er voor morgen een bezoekje aan een echt Surinaams gezin, met eten op het programma. Zondag ga ik naar Overbridge, in het binnenland.
Het zal ook weer een boottocht zijn, om er te geraken, weer een busje.
Het leven hier is zo anders dan in België. Het leven is hier hard en hoe meer ik hier ben en praat met de bevolking, hoe meer er duideljk wordt.
De geschiedenis, die teert. Er zijn hier mensen die leven met wrok, over de slaventijd, over de plantagetijd, over de Nederlanders.
Het cynische van dit alles is dat de Surinaamse bevolking de Nederlanders diensten bewijst. Ze brengen ze met de taxi overal, daar leven ze van, ze houden winkels open voor toeristen,.
De mensen in de armste wijken zijn vriendelijk, de mensen in de stad ontlopen je.
Ik zie hoe de mensen hier mee willen met de tijd, maar er veel te weinig middelen zijn.
Op het werk bijvoorbeeld hebben we iemand leren werken met de computer, ze heeft nu ook een mailadres..
Je vraagt je af wat we kunnen leren van mensen in deze omstandigheden. Wij bezitten de theorie, de kennis, de vaardigheden, maar zij kennen de praktijk.
Het is de bedoeling dat we van elkaar leren.
Aan allen die dachten dat er in Suriname Nederlands de gesproken taal is, u heeft het fout.
Hieronder een lijstje met Surinaams:
- Goedendag : Fa Waka!
- Goed/okee : A boeng
- Ik wil naar de supermarkt gaan: I wang go to Supermarket
- Ik heb honger: Hungeree Kill Me
- Ik ga slapen: Me o go sribie
- Tot morgen: Tamara
- Luister eens: Lok o Me
Vele groeten uit para! x
zondag 3 oktober 2010
Weekendje jungle
Hallo,
Ik ben net terug van een prachtig weekendje jungle!
Ik zal proberen een beetje beknopt te vertellen wat ik ervaren heb! ( Naruurlijk kan dit niet volledig in een blogverhaaltje)
Zaterdagochtend vertrokken we met zen tienen naar Brownsberg. (De place to be voor het oerwoud)..
We reden er naartoe in een typisch Surinaams busje.
De rit op zich was al een heus avontuur! De weg was lang ( zo een drie uur) en hobbelig. De busdriver zorgde wel wat voor het nodige entertainment onderweg. Zo begon hij wel eens te zigzaggen of remde hij plots voor de lol!
We kwamen langs uitgestrekte velden, wegen, indianenstammen..
Deze indianenstammen wonen helemaal verscholen in de bosjes, daar waar amper iemand komt! Ze hebben ook helemaal geen huisnummers ofzo. Als je hen wilt opzoeken moet je tegen de taxichauffeur zeggen aan welke elektricitietspaal je moet zijn!
Verder kwamen we voorbij goudzoekers, primitieve dorpjes enz..
De weg begon al stilaan te verdwijnen en we reden 'de bewoonde wereld' uit.
Bossen, bossen en nog eens bossen toornde voor ons uit. We moeten helemaal Brownsberg op met het busje.
Geen weg, veel gaten 'in de weg', haarspeldbochten..Smalle wegen.
Het was een enge ervaring! Het busje paste maar net tussen de weg in! Links en rechts zag je alleen de diepte! Ik heb me echt enkele keren goed verschrokken! Het scheelde één keertje zelfs maar een paar centimeter of we lagen in de diepte!
De busdriver bleef maar lachen, ik maakte kruistekens, de hele tijd door.
Uiteindelijk kwamen we aan op Brownsberg, na een helse rit.
We kregen een prachtig huisje ( lees: hut met een houten tafel, geen meubilair, geen vloer , alles open).
Nadat we ons wat gevestigd hadden in ons weekend verblijfje (hangmatten alvast opgehangen, de buurt wat gaan evrkennen), kwam een gids ons ophalen.
We gingen en wandeling maken naar de jungle..
De jungle, dat klinkt allemaal zo geweldig en misschien ook wel wat gevaarlijk. De jungle die ik er ervaren hed zag er als volgt uit:
We liepen uren aan een stuk, bergaf, naar onder, naar de watervallen. Er is geen 'weg', alleen bomen, wortels, takken. We moesten klimmen, klauteren, springen, uitglijden, vallen, om er te geraken.
Het enige wat je hier ziet is bos. Links is er bos, en rechts is er bos. Je zag niet eens de lucht: alles wat dicht.
Na die heftige afdaling, waar ik al helemaal van moe was, kwamen we aan bij mooie watervallen, helemaal beneden, in het dal. Het was enorm warm, zo een kleine 30 graden, en hadden uren gewandeld. Natuurlijk stonden we binnen dit en twee seconden in onze zwemkleding onder die waterval!
Daar hebben we even uitgerust, maar echt lang moet je daar niet uitrusten. De uren gaan vlug om, tijdens zo een wandeling, en we moesten terugkeren voor het donker werd! Je moet denken, dat we net uren naar beneden liepen.. dus dat wil zeggen, dat we nu al die uren terug naar boven moesten!!
Jawel, ik, samira, heb uren en uren geklommen. Ik zag alleen maar 'trappen' ( zo noemden we de wortels die ons houvast gaven om omhoog te klimmen). Er was geen rvlak stukje, waar we even konden uitpuffen. Het was afzien, het was tanden bijten, het deed pijn, ik hijgde me echt kapot. Na een half uur wilde ik echt al opgeven. Maar ja, een teamwandeling doet wonderen. We gingen er met zijn allen gewoon terug op! Het was de pijnlijkste fysieke ervaring ooit!!
Maar het uitzicht, de vallei, de natuur, maakte het wel de moeite waard. grenzen verleggen noemen ze dat! Ik ben heel trots dat ik het gedaan heb, ook al riep ik de hele tijd: nooit meer!
Na die helse wandeling gingen we rusten. We aten samen, we hadden een spel kaarten bij, het was supergezellig in ons hutje!
Rond een uur of 1 zijn we dan ook uitgeteld gaan slapen. Dat slapen was nu niet echt zo geweldig. Een hangmat lijkt misschien wel gezellig en fijn, maar om er een nachtje in door te brengen..
Nekpijn, de draai niet vinden.. Onze kok snurkte ook nogal wat hard, waardoor iedereen wel wakker was!
De volgende ochtend, ( lees vijf uur later), stonden we allemaal op om de zonsopgang te zien! Heel mooie ervaring, zeker als je over alles kunt uitkijken!
Bij deze zonsopgang werd onze aandacht ook opgewekt door brullende apen, die je van kilometers ver kon horen!
Na een paar uurtjes zagen we deze apen dan ook echt!
Het was superleuk om ze te zien springen en hangen in de bomen!
Na ons avontuur in de jungle, vertrokken we weer met dat gammel busje verder.. We gingen naar Stuwmeer. Een prachtige dam zagen we verschijnen na enkele uurtjes rijden. Deze dam voorziet de bevolking van elektriciteit.
In Stuwmeer zijn met een bootje gaan varen. We reden langs dorpjes langs de waterkant. Na een flinke rit meerden we aan op een onbewoond eilandje. Daar gingen we zwemmen en hielden we een pickick..
Dit is maar een zeer beknopt schrijven wat we meegemaakt hebben!
HEt was ronduit geweldig! Ik ben nu wel doodmoe en vrees voor spierpijn in de ochtend!
Bekijk men foto's voor enkele geweldige sfeerbeelden van dit weekend!
Liefs, Samira
Ik ben net terug van een prachtig weekendje jungle!
Ik zal proberen een beetje beknopt te vertellen wat ik ervaren heb! ( Naruurlijk kan dit niet volledig in een blogverhaaltje)
Zaterdagochtend vertrokken we met zen tienen naar Brownsberg. (De place to be voor het oerwoud)..
We reden er naartoe in een typisch Surinaams busje.
De rit op zich was al een heus avontuur! De weg was lang ( zo een drie uur) en hobbelig. De busdriver zorgde wel wat voor het nodige entertainment onderweg. Zo begon hij wel eens te zigzaggen of remde hij plots voor de lol!
We kwamen langs uitgestrekte velden, wegen, indianenstammen..
Deze indianenstammen wonen helemaal verscholen in de bosjes, daar waar amper iemand komt! Ze hebben ook helemaal geen huisnummers ofzo. Als je hen wilt opzoeken moet je tegen de taxichauffeur zeggen aan welke elektricitietspaal je moet zijn!
Verder kwamen we voorbij goudzoekers, primitieve dorpjes enz..
De weg begon al stilaan te verdwijnen en we reden 'de bewoonde wereld' uit.
Bossen, bossen en nog eens bossen toornde voor ons uit. We moeten helemaal Brownsberg op met het busje.
Geen weg, veel gaten 'in de weg', haarspeldbochten..Smalle wegen.
Het was een enge ervaring! Het busje paste maar net tussen de weg in! Links en rechts zag je alleen de diepte! Ik heb me echt enkele keren goed verschrokken! Het scheelde één keertje zelfs maar een paar centimeter of we lagen in de diepte!
De busdriver bleef maar lachen, ik maakte kruistekens, de hele tijd door.
Uiteindelijk kwamen we aan op Brownsberg, na een helse rit.
We kregen een prachtig huisje ( lees: hut met een houten tafel, geen meubilair, geen vloer , alles open).
Nadat we ons wat gevestigd hadden in ons weekend verblijfje (hangmatten alvast opgehangen, de buurt wat gaan evrkennen), kwam een gids ons ophalen.
We gingen en wandeling maken naar de jungle..
De jungle, dat klinkt allemaal zo geweldig en misschien ook wel wat gevaarlijk. De jungle die ik er ervaren hed zag er als volgt uit:
We liepen uren aan een stuk, bergaf, naar onder, naar de watervallen. Er is geen 'weg', alleen bomen, wortels, takken. We moesten klimmen, klauteren, springen, uitglijden, vallen, om er te geraken.
Het enige wat je hier ziet is bos. Links is er bos, en rechts is er bos. Je zag niet eens de lucht: alles wat dicht.
Na die heftige afdaling, waar ik al helemaal van moe was, kwamen we aan bij mooie watervallen, helemaal beneden, in het dal. Het was enorm warm, zo een kleine 30 graden, en hadden uren gewandeld. Natuurlijk stonden we binnen dit en twee seconden in onze zwemkleding onder die waterval!
Daar hebben we even uitgerust, maar echt lang moet je daar niet uitrusten. De uren gaan vlug om, tijdens zo een wandeling, en we moesten terugkeren voor het donker werd! Je moet denken, dat we net uren naar beneden liepen.. dus dat wil zeggen, dat we nu al die uren terug naar boven moesten!!
Jawel, ik, samira, heb uren en uren geklommen. Ik zag alleen maar 'trappen' ( zo noemden we de wortels die ons houvast gaven om omhoog te klimmen). Er was geen rvlak stukje, waar we even konden uitpuffen. Het was afzien, het was tanden bijten, het deed pijn, ik hijgde me echt kapot. Na een half uur wilde ik echt al opgeven. Maar ja, een teamwandeling doet wonderen. We gingen er met zijn allen gewoon terug op! Het was de pijnlijkste fysieke ervaring ooit!!
Maar het uitzicht, de vallei, de natuur, maakte het wel de moeite waard. grenzen verleggen noemen ze dat! Ik ben heel trots dat ik het gedaan heb, ook al riep ik de hele tijd: nooit meer!
Na die helse wandeling gingen we rusten. We aten samen, we hadden een spel kaarten bij, het was supergezellig in ons hutje!
Rond een uur of 1 zijn we dan ook uitgeteld gaan slapen. Dat slapen was nu niet echt zo geweldig. Een hangmat lijkt misschien wel gezellig en fijn, maar om er een nachtje in door te brengen..
Nekpijn, de draai niet vinden.. Onze kok snurkte ook nogal wat hard, waardoor iedereen wel wakker was!
De volgende ochtend, ( lees vijf uur later), stonden we allemaal op om de zonsopgang te zien! Heel mooie ervaring, zeker als je over alles kunt uitkijken!
Bij deze zonsopgang werd onze aandacht ook opgewekt door brullende apen, die je van kilometers ver kon horen!
Na een paar uurtjes zagen we deze apen dan ook echt!
Het was superleuk om ze te zien springen en hangen in de bomen!
Na ons avontuur in de jungle, vertrokken we weer met dat gammel busje verder.. We gingen naar Stuwmeer. Een prachtige dam zagen we verschijnen na enkele uurtjes rijden. Deze dam voorziet de bevolking van elektriciteit.
In Stuwmeer zijn met een bootje gaan varen. We reden langs dorpjes langs de waterkant. Na een flinke rit meerden we aan op een onbewoond eilandje. Daar gingen we zwemmen en hielden we een pickick..
Dit is maar een zeer beknopt schrijven wat we meegemaakt hebben!
HEt was ronduit geweldig! Ik ben nu wel doodmoe en vrees voor spierpijn in de ochtend!
Bekijk men foto's voor enkele geweldige sfeerbeelden van dit weekend!
Liefs, Samira
vrijdag 1 oktober 2010
Weekend 1
Dit weekend staat dit op het programma:
Zaterdag --> Brownsberg (ong. 2,5uur rijden)
- Wandelen naar Irene vallen en Leonsberg vallen
- de jungle in en kreekje
- Slapen in hut / hangmat
Zondag --> Stuwmeer
- Ontbijt in Browns
- Met bus naar stuwmeer ong. 1uur
- Boottocht
Abonneren op:
Posts (Atom)